poświęcone muzyce metalowej

m_marcolin · Pomocnik Szatana

Pierwsza część „Operation Mindcrime” to album, który zapewnił Queensryche nieśmiertelność. Mimo, że jego następca „Empire” był jeszcze większym komercyjnym sukcesem, to jednak OM pozostanie w sercach wielu fanów największym dziełem amerykanów.

Czy warto było w rej sytuacji ryzykować wydanie kontynuacji? Czy należało stawać twarzą w twarz z legendą tamtej płyty po serii przeciętnych albumów? I wreszcie czy miało sens wzbudzanie nadziei zagorzałych wielbicieli bandu, tworząc materiał bez wybitnego gitarzysty Chris’a DeGarmo? Na te wszystkie pytania jest niezmiernie trudno odpowiedzieć, jednak po zapoznaniu się z „Operation Mindcrime II” nasuwa się tylko jedna krótka odpowiedź: „nie”.

Nie można powiedzieć, że wydawnictwo Queensryche jest bardzo słabe. Jest po prostu przeciętne, choć miejscami bywa przyjemne dla ucha. Ma się jednak wrażenie, że muzycy wchodząc do studia mieli gotowe „I’m American”, „Speed of Light” i może jeszcze kilka kawałków, a resztę dograli podczas sesji żeby zapełnić płytę.

Sytuację ratuje głos trochę Geoff’a Tate’a, który miejscami nadaje koloru szarym kompozycjom. Nie można zapomnieć także o gościnnie udzielającej się innej legendzie hard rocka – Ronnie’me James’ie Dio.

Gdyby byłby to tylko kolejny album Amerykanów napisałbym, że to najlepsze co stworzyli od czasu „Promised Land”. Biorąc jednak pod uwagę, że chłopaki z Oueensryche sami chcieli porównań nowego materiału z wielkim poprzednikiem, nie zostaje mi nic innego jak stwierdzić, że konfrontacja z legendą zakończyła się fiaskiem. Niesyty, tylko 3/5

Verminard · Diabełek

Nie wiem czy można pisać recenzje polemiczne, ale to właśnie taka jedna będzie. Z całym szacunkiem dla autora powyższej oczywiście Smile

.

Wielu fanów zadaje sobie pytanie, czy nagrywanie "Operation: Mindcrime II” miało sens, czy było to podyktowane chęcią zdobycia pieniędzy przez nieco przebrzmiałą gwiazdę. Część pierwsza była doskonałym koncept-albumem i weszła do kanonu progresywnych płyt heavy metalowych. Pytania, czy muzycy chcieli odciąć kupony od tamtego sukcesu, czy napisać druga część historii pozostaną bez odpowiedzi.
Zachwycony częścią pierwszą do drugiej podchodziłem z rezerwą. Po pierwszym przesłuchaniu byłem zaskoczony. Płyta prezentowała styl tylko nieco podobny do części pierwszej i nie przekonała mnie do siebie od razu. Jedna postanowiłem się nie zrażać.
Operation: Mindcrime II nie jest pomyślana jako chęć zmierzenia się z legendą czy detronizacji swojej poprzedniczki. To logiczna kontynuacja historii z poprzedniego koncept-albumu i jako taką trzeba ją postrzegać. Mamy tu te same realia, te same postacie. Co ciekawe akcja dzieje się 18 lat później, a dokładnie tyle minęło w realnym świecie między premierami obu płyt. I od porównań z poprzedniczką nie uciekniemy, ale gdyby na chwilę odłożyć je na bok usłyszymy dobry album.
„Operation: Mindcrime II” zaczyna się, gdy Nicko – głowy bohater, w poprzedniej części członek tajemniczej organizacji, wychodzi z więzienia. W jego umyśle ściera się radość z odzyskanej wolności i chęć zemsty. Chce odwetu na Doktorze X, który wyprał mu mózg i zamordował ukochaną. Historia rozwija się, aż do numeru „The Chase”, w którym dochodzi do konfrontacji. Nie będę opowiadał całości, bo płyta zyskuje dodatkowe plusy po dokładnym zapoznaniu się z tekstami - dzięki temu zabiegowi tworzy się nam niezły thriller polityczny pełen nagłych zwrotów akcji - dokładnie jak w pierwszej części. Wciąga zwłaszcza druga połowa krążka. Robi się szybciej i ostrzej – muzyka przyśpiesza razem z akcją. W „Re-arrange You” pojawiają się typowe dla Queensryche przenikające się wokale, ale to dopiero początek. W „The Chase” mamy wokalny pojedynek Geoffa Tate’a (Nicko) i Ronniego Jamesa Dio (Doktor X) zakończony gitarową szamotaniną. W „The Murderer” słyszymy tajemnicze głosy i dziwaczne dźwięki, mamy wrażenie, że znaleźliśmy się w głowie bohatera. Idealnie oddają jego stan psychiczny. Do tego dochodzi nieziemska melodia w „Circles” i chóry oraz głos Pameli w „If I Could Change It All”. Nicko dokonał zemsty, jednak nękają go wyrzuty sumienia – i muzyka je odzwierciedla. To jest to dla czego warto sięgnąć po ten album i posłuchać go porządnie na słuchawkach z tekstami w ręku, delektując się historią. To właśnie ta druga połowa płyty winduje ocenę. Spokojnie pozbyłbym się „One Foot In Hell”, „Hostage” i może „I’m American” – lekkich metalowych kawałków z przyjemnymi melodyjnymi refrenami, które jednak nie mają tego rozmachu i nie porywają jak „I Don’t Believe In Love” czy „Breaking the Silence” z części pierwszej.
Moim zdaniem całkiem solidna płyta, chociaż z początku mnie nie przekonywała. Mogłaby być nieco krótsza, niektóre kawałki są rozwleczone i nie wpadają w ucho tak łatwo na jedynce. Ale całości słucha się dobrze - jest tu więcej starego heavy metalowego Queensryche niż na poprzednich albumach. Gdyby nazywała się inaczej odniosłaby sukces…
4-/5

Queensryche „Operation: mindcrime II”
Wydawca: Warner Music
Rok wydania: 2006

1. Freiheit Ouvertüre
2. Convict
3. I'm American
4. One Foot In Hell
5. Hostage
6. The Hands
7. Speed Of Light
8. Signs Say Go
9. Re-arrange You
10. The Chase
11. A Murderer?
12. Circles
13. If I Could Change It All
14. An Intentional Confrontation
15. A Junkie's Blues
16. Fear City Slide
17. All The Promises